منتظران مهدی

آقا اجــــازه، دلــــزده ام از تمــــام شهر؛

بی تو دلـــم گرفتـه ازین ازدحـــــام شهر؛

آقا اجازه! دست خودم نیست خسـته ام...

در درس عشق، من صف آخر نشسته ام...

در این کـــــلاس، عاطــــفه معـنا نمیدهد؛

این جا کسی برای تـــو برپـــــا نمیدهد..!!

بنویس که هر چه نامــه دادم نرسید؛

بنویس که یـک نفــر به دادم نرسید؛

بنویس قــــرار من و او هفتـــه بعـد؛

این جمعه که هرچه ایستادم نرسید!!

برای دیدن به ادامه مطلب بروید

مثل هر بار برای تو نوشتم: 
دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟ 
و ای کاش که این جمعه بیایی! 
دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟
تو کجایی؟ تو کجایی... 
و تو انگار به قلبم بنویسی:
که چرا هیچ نگویند
مگر این منجی دلسوز ، طرفدار ندارد ، که غریب است؟
و عجیب است 
که پس از قرن و هزاره 
هنوزم که هنوز است 
دو چشمش به راه است 
و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش ، زیاد است 
که گویند 
به اندازه یک « بدر » علمدار ندارد!
و گویند چرا این همه مشتاق ، ولی او سپهش یار ندارد! 

=-=-=

جواب امام زمان:
تو خودت!
مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،
ز هجران و غمم ناله سرایی ، تو کجایی؟
تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟
باز گویی که مگر کاستی ای بُد ز امامت ، ز هدایت ، ز محبت ،
ز غمخوارگی و مهر و عطوفت
تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟
چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟
چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟
چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟
چه کسی راه به روی تو گشوده؟
چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد
چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد...
و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی...
تو کجایی!؟ و ای کاش بیایی!
هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی...
هر زمان بود تفاوت ، تو رفتی ، تو نماندی.
خواهش نفس شده یار و خدایت ،
و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت ،
و به آفاق نبردند صدایت
و غریب است امامت
من که هستم ،
تو کجایی؟
تو خودت کاش بیایی
به خودت کاش بیایی...!

برای دیدن به ادامه مطلب بروید