منتظران مهدی

فرض کن حضرت مهدی (عج) به تو ظاهر گردد
ظاهرت هست چنانیکه خجالت نکشی
باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری
خانه ات لایق او هست که مهمان گردد
لقمه ات درخور او هست که نزدش ببری 
پول بی شبهه و سالم ز همه دارایت
داری آن قدر که یک هدیه برایش بخری
حاضری گوشی همراه تو را چک بکند
با چنین شرط که در حافظه دستی نبری 
واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران
میتوان گفت تو را شیعه اثنا عشری؟ 

اللهم عجل لولیک الفرج

شام غریبان می گذرد ...
و ما
آسوده خیال که حسین کشته گشت !!!
و ما
خوب عزاداری اش کردیم ،
و دوباره باز می گردیم به ابتدای راه
تو سوگند کذب می خوری به خون حسین !!!
و من ...
فراموش می کنم این دست خط ها را
که اگر عاشورایی مانده بودیم سالی
کربلای مهدی عج رقم می خورد سال ها پیش...
و محرّم بعد؛
باز قضا می کنیم این عزای هزارساله را
و بشر،
فراموش کارترین مخلوقات است ...

[دختر بچه شفا گرفته بود ازش سوال کردم چه دیدی و چه شنیدی؟ ؟..]

دخترک با آرامشی خاص گفت هیچ. فقط پدرم را خبر کنید!!!

گفت: بابا امام رضا بهم گفت «به بابات بگو دیگه به خواهرم چیزی نگه»

پدر به خادم گفت: دخیل که بستم

به امام رضا گفتم:می خوای دخترمو شفا ندی شفا نده.

اما برگردم قم به خواهرت گلایه خواهم کرد.

حسین جانم ز جا برخیز، شیرزنان خیمه‌ات دیدن تو را طلب می‌کنند، چگونه به آنان بگویم پیکرت سر ندارد
می‌خواهند یادگاری از تو داشته باشند، چگونه به آنان بگویم فرزند فاطمه (س) دیگر چیزی برای یادگاری ندارد
پیکر بی کفنت را چگونه به خاک بسپارند؛ بگویم این همه زخم تیر و شمشیر به کدامین گناه ناکرده بوده
حسین جانم برخیز، اهل بیتت مردشان را می‌خواهند، چگونه به آنان بگویم غیرت را به گودال قتلگاه سر بریده‌اند؛ 
حسین جان چگونه بگویم آن سر مبارک توست که بر نیزه کرده‌اند
بگویم محاسنت را با چه خضاب کرده‌ای که این چنین سرخ‌اند
خواهرت چگونه این غربت را تاب می‌آورد، این داغ را کدامین شانه توان به دوش کشیدن بود.
این شب چقدر طولانی است
حسین جان رقیه‌ات بابا ندارد، به او می‌گویم پدرت را هم یتیم کرده بودند،‌ این کوفیان وفا ندارند ولی می‌دانم این نیز دردش را تسکین نخواهد داد.
وای بر این امت نامسلمان، با کدامین آب این لکه ننگ را از دامان خویش می‌شویند، چگونه و با چه چشمی به روی رسول خدا (ص) خواهند نگریست.

آه حسین مظلومم، آه زینب غریبم