بســـم الـلّـه الــرحمـــن الــرحیــــم
اشاره ای به علل قیام امام حسین علیه السلام
بخش اول
همان طوری که هر پدیده ی مادی، زاییده ی علل و عواملی است که دست به دست
هم داه آنرا پدید می آورند، هر حادثه ای هم که در جهان اتفاق می افتد،
بدون علت نیست. این مسئله چه در حوادث کوچک روزمره و چه در
رویدادهای مهم جهان، صادق است . بر این اساس اگر مبدأ انقلاب امام
حسین علیه السلام را سال 60 یا 61 هجری بگیریم، سخت اشتباه
کرده ایم. مبدأ انقلاب حسین بن علی سال 60 هجری نبود بلکه سالهای
پس از وفات پیامبر بود. اینک در صدد هستیم 3 موضوع اساسی ذیل
را که زمینه ساز یکی از مهمترین رخدادهای مهم صدر اسلام یعنی
حوادث دوران عثمان بودند بررسی کنیم:
ا- منطق سَقیفِه 2- روش عُمَر در تقسیم بیت المال 3- مسئله ی شورا
1- منطق سَقیفِه: خلاصه ی ماجرا از این قرار است که بلافاصله پس از
رحلت پیامبر گرامی اسلام، عده ای از انصار، خودسرانه در سَقیفِه ی
بَنی ساعِده جمع شده در باره ی حکومت بعد از پیامبر به گفتگو
پرداختند و آن را حق خود اعلام نمودند. در این هنگام عده ای از قریش
نیز اجتماعی تشکیل داده بمنظور تصاحب خلافت ، بر ضد آنها به مبارزه
پرداختند. با آن که هر دو دسته میدانستند پیامبر« صلی الله علیه و آله و
سلّم » مدتی پیش از وفات، «عَلیّ بن اَبیطالِب عَلَیهِ السّلام» را به خلافت و
جانشینی خود تعیین نموده است که آن روز به واسطه ی اشتغال به تجهیز
و تَکفین بدن پیامبر همراه بَنی هاشِم وعدّه ای از اَنصار در جریان شورا
شرکت نکرده بود.
اَبوبَکر با سخنان خود آتش کینه ها و عداوتهای نهفته میان دو قبیله
از اَنصار یعنی اَوْس و خَـزْرَج را شعله ور ساخت و با ذکر کشتارها
و زخمهای التیام ناپذیری که میان دو قبیله ی مذکور رخ داده بود، آنها
را بر ضد یکدیگر تحریک نمود. در اثر این تحریک میان انصار،
دو دستگی افتاد و افراد قبیله ی اَوْس پیشدستی کرده با اَبوبکر، بیعت
نمودند و «سَعد بن عباد ه ی خَـزْرَجی » کاندیدای طایفه ی خَـزْرَج
شکست خورد.
(نکته: بی جهت نبود که وقتی عُمَر، بیت المال را بر اساس روش خود
یعنی به طور نامساوی تقسیم کرد و به بعضی از مسلمانان، بیشتر داد،
به قبیله ی اَوْس بیش از خَـزْرَج سهمیه معین نمود!)
روح تعصّب قبیله ای که روز سَقیفِه نمودار گردید درهای فتنه را به
سوی مسلمانان گشود.
